Herşey eskir. Her yeni pörsür ve cazibesini yitirir. Sevgi kelimesi de mi öyle? Kullanıla kullanıla demode olmuş bir kavram haline mi geldi? Hele kendi iç dünyamızdaki eskimeden mi kaynaklanıyor? Sevmek ve hoşgörü, zıt kutuptaki kin ve nefrete yenik mi düştü kendi yüreğimizde. Bir şeyden zevk almamak, o şeye karşı duyarlılığı yitirmekle de isimlendirilemez mi? Hep yeni şeyler arayan insanoğluna sevgi ve hoşgörü kadar yeni ve ölümsüz kelimelerden başka neyi takdim edebiliriz? Dünya durdukça içimizde taşıdığımız sevgi ve onun ismi insanlığa yaşama sevinci aşılamayacak mı? Her değerli şeyi bir sömürü vasıtası yapanların dışında bu kelimeyi yıpratan kim vardır bu cihanda? Sevmeyi lügatlarından silmiş olanların sırf çıkar için bu güzel sözcüğü dillerine dolamaları ve hoşgörü bezirganlığı yapmaları tuhaf değil mi? Fakat sevgi kelimesi öyle engin bir iklime sahiptir ki, onu riyakarı da hakperesti de kullansa bitmez tükenmez. En zor ve en kolay söylenen bir kavramdır o.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder